นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
49
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
49
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 10 พ.ย. 58 / 10:43 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ความรัก....มันจะเกิดขึ้นกับ คน 2 คนเท่านั้น เเล้วจะเกิดอะไร เมื่อความรักมันเกิดขึ้นเเค่ข้างเดียว......
ผมกับเขามีความลับ ที่บอกใครไม่ได้...
ความลับของผม อยากจะบอกเหลือเกิน ต้องบอกยัง???
ผมไม่มีความลับ เพียงเเค่คนคนนั้นเขาไม่รู้ความลับของผม...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เเต่งสด ไม่รู้สนุกไหม อย่าโกธรเเค้นกันเลย 5555
ผมกับเขามีความลับ ที่บอกใครไม่ได้...
ความลับของผม อยากจะบอกเหลือเกิน ต้องบอกยัง???
ผมไม่มีความลับ เพียงเเค่คนคนนั้นเขาไม่รู้ความลับของผม...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เเต่งสด ไม่รู้สนุกไหม อย่าโกธรเเค้นกันเลย 5555
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมรัพวเาเท่าๆัน แ่ผมไม่สามารถบอใรไ้...
ผมรัเา...แ่ถ้าผมบอไป ทุอย่ามันะเปลี่ยนไปไหมนะ...
ผมอยู่ับเามานาน เรารู้ัันมานาน ผมพอใที่มันะเป็นแบบนี้....
นที่ะทำแบบนั้นับเาไ้ มีแ่ผมเท่านั้น แล้วทำไมวันนี้ผมถึทวสิทธิ์นั้นืนมาไม่ไ้…
ผมพึ่มาูแลพวเา ผมรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นยัไ...แ่ผมห้ามวามรู้สึไม่ไ้นี้หน่า…
....วามลับที่เ็บ่อนไว้บนวามรั ึ่ไม่อาแม้แ่ะแสออมาไ้.....
“อยอล อ้า ไปไหน? พาันไป้วยยยย”เสียเบาที่มาพร้อมับน้ำหนัที่ไม่เบาสันิ ะเป็นใรไม่ไ้นอาลีาี๋ “ิม อยู” เ้าอลีเอร์ประำว infinite ายานูล ที่มีสาวรุมลอม
“ฮยอเินีๆสิ ผมยัเอาัวเอไม่รอเลยนะ ยัะมาเาะแบบนี้อี!!!!”ผมับพาสปอร์ส ที่ะหล่นมิหล่นแหล ร่าบาบหลัแน่น โอบไหล่ผมสะน่าอึอั ผมำ้อลาลีเอร์ให้เิน่อ โยไม่รู้เลยว่ามีใร่อใรมอ รอบ้ามีแ่เสียรีและเสียัเอร์
“เมื่อืนไปอยู่ับเามาใ่ไหมรับ ผมไม่เห็นฮยอลับบ้านเลย อูฮยอนรอพี่นะรับ ทำไมไม่โทรมาบอันบ้า” ผมพูโยไม่หันมอนที่บเบียับหลั ไม่้อบอ็รู้ว่า น้าหลัไม่อยาพูอะไร
“เมื่อืนอูฮยอน รอันหรอ? บอแล้วแท้ๆ ว่าไม่้อรอ ทำไมไม่ฟัันบ้านะ?!!”เสียึมำัึ้นเบาๆ ผมไ้แ่ถอนหายใ นี้ไม่รู้ัวหรือแล้ไม่รู้นะ ว่านที่นอน้วยันทุวันเารู้สึอะไร้วย ทั้ๆที่ ท่าทาออะแสออนานี้ หรือเพราะยัเรในนั้นนะ
“ฮยอ....ฮยอไม่....”
. “ันรู้นายะพูอะไร แ่นาย็รู้ว่าันมีใรอีนอยู่แล้ว ไม่ใ่ว่าันไม่รู้สึะเ็นนั้น แ่ันไม่อยาทำลายวามรู้สึนั้น ถ้ามันพลา ทุนะมอหน้าันไม่ิ....”เสียึมำ ที่ััเนึ้น ทำผมสะอึ ริๆแล้ว ถ้าผมไม่รู้เรื่อพวเา วันนี้ผมไม่้อมาลำบาใแบบนี้....
“แล้วฮยอะทำยัไ่อไปรับ แล้วเาละ เารู้ไหมว่าผมรู้เรื่อพวฮยอ ผมไม่อยาปิบัอย่านี้เลย มันน่าอึอัริๆ”
“นายอึอัับมยอูใ่ไหม นายลัวว่าเาะรู้ใ่ไหม ว่านายปิบัอะไรไว้”เสียเนิบๆ ที่รู้ทัน ับแรเลื่อนไหว้านหลั ทำให้ผม้อพยัหน้ายอมรับ ผมอยู่ับหมิ น้อที่ทำัวเหมือนพี่ ูแลผมทุอย่า และรู้ว่าผมิอะไรลอ สายาที่มอมา มันมีวามหมายหลายอย่า สายาแสนึ้ ที่รั้แรอนสบา ผม้อหลบา้วยวามรู้สึแปลๆ ผมไม่ิอะไร...ไม่สิ ผมพยายามไม่ิอะไร เพราะผม็ไม่รู้ว่านนั้นเาิอะไร ารูแลลอมา มันอาเป็นเพียนิสัยอเา ถ้าิอย่านี้แล้ว ผมึไม่ไ้ิมาเรื่อเาะิอร่าเล็ ทุๆวัน มัะมาเาะเี่ยวไม่แน็หลัเสมอ ผมทำทุอย่าให้เป็นวามเยิน ถึแม้ว่าะรู้สึแปล เวลาที่นๆนั้นไปเาะเี่ยวใร่อใร...
“ฮยอ็รู้ว่าผมปิอะไรหมอนั้นไม่ไ้สัอย่า น่าลัวนะ ว่าผมะหลุปาไป...”
“ไม่้อลัวหรอยอล ันะรีบเลียให้มันบ”เสียหนัแน่น ถึเล้าอวามัวลไว้็าม
“รับ เร็วๆนะรับ....อ๊ะ ถึละรีบๆเ้าเถอะ” ผมเินเ้าเรทเวย์ เพื่อเ้าเรื่อไป.....
"อยู"
“เร็วๆนะรับ.....”ำพูสุท้าย แสนน่าิอน้อในว ผูุ้มวามลับที่ปปิมานาน อลีเอร์ ผู้มีาริสม่ารอบัว ที่ไม่ว่าสาวนไหนเ้าใล้ ะ้อหลใหลในสายาเรียวเล็นั้น แ่ฟ้าเล่นล ที่ทำให้ร่าสูที่มีายาว่าเ็ประถม มารู้วามลับนั้น วามลับ้อห้ามที่มันเิึ้นมา 5 ปีเ็ม เาที่เป็นที่หมายปออสาวๆ ับมีวามสัมพันธ์ับนที่ทุนเรียว่า “บอส” ถ้าวันนั้นไม่เิวามผิพลา วันนี้เ็นนี้ ไม่้อมาลุ้มใแบบนี้
“ฮยอ....ับบอส....พวุ.....”น้ำเสียะุะั สายาที่มอ้าใ มันน่าเหลือเื่อ แ่้อเื่อ เพราะวันนั้นทุนน่าะไ้ไปเที่ยวสนุ ให้สมะารรออยมาหลายปี ผมที่อาสาอยู่บ้าน ใระไปิว่า ร่าสูะย้อนลับมาเอาระเป๋าั์ที่ลืมไว้ที่ห้อ
“ือ....ยอล ฟัฮยอ่อน.....”ผมรีบเ้าไปับร่าสูที่้าวหลัเรียมหนี ผมใ้เวลานาน ว่าะทำให้ยอลยอมฟัผม และเ็บวามลับนี้ไว้ มันยานะ ารที่้ออยู่บนวามลับนี้ ับร่าเล็ที่นอนอ้วยทุวัน ยิ่น่าอึอัใ ร่าบาที่เ้ามาลอเลีย หยอล้อ วามใล้ิ ั้แ่เป็นเ็ฝึ หลายรั้ที่ผมหวั่นไหวับท่าทานั้น....
“ยอล ันไม่รู้ว่าะเ็บวามลับนี้ไ้อีนานแ่ไหน รอหน่อยนะ ันะรีบทำมันให้บ”ผมทิ้ำพูสุท้ายไว้อนอนที่ปารีส แน่นอน ยอลรู้ว่าบอสมาหาผมถึปารีส และบอส็ให้บัรยอลออไป็อปปิ้ เพื่อเปิทาให้พวผม
“ยอล....่อนไป ันอยาถามนาย...ับมยอู นายรู้บ้าไหม ในสายาหวานที่มอนายนั้น มันมีวามหมายอะไร หรือนายไม่เยิถึมัน?” ผมมอนรหน้า ทำท่านิ่ไป ผมมออออยู่ว่า นที่เาะเี่ยวร่าสูนี้ ิอะไร ท่าทีที่แสออมันบออยู่แล้ว แ่ับร่าสูนี้ เยมอเห็นมันบ้าไหม
“ผมไม่รู้รับ นายนั้นนะ ใ้สายานั้นมอทุนนั้นละ ฮยอไม่้อสนใหรอรับ เียวผมไป ็เที่ยวให้สนุนะรับ ระวันอื่นๆ้วย เียวผมลาหมิไปเอ”นรหน้าหลบาลแล้วเินาไป นายเ็บวามรู้สึมาไปริๆ สิ่ที่นายทำ มันะทำให้นที่รออยนายเ็บ
และแล้ววันที่ทุนรออยรวมถึผม็มาถึ อนในไทยที่ผมเ้าไปใ้อำนาัาน 2 วัน มัน่าย แ่ผมอ้าปา มัน็ผ่านเลย ทันทีที่ลเรื่อแฟนๆ่ามารอรับ ถึะปิอยู่แล้ว แ่น้อๆลับีใเป็นพิเศษ รวมทั้ร่าบาที่ส่หัวใเป็นว่าเล่นให้แฟน พอถึเวลาแถล่าว ร่าบานั่ใล้ผม ยับเ้าอี้มาใล้ เบียไหล่ผมอย่าใล้ิ ผมออะเิน ยิ่แฟนๆ ่ารี้วย ผมรู้พวเาิอะไร ผมนั่ัวแ็ปล่อยให้น้าๆพูๆ มอไปทายอลที่มีร่าเล็ทำัวโลเอีย เอียมา้วยแทบะเ้าอี้ละ มยอูือนแรๆที่อยามาไทยมา วันนี้ เาหน้าบานยิ้มไม่หุบ และเอาแ่สบายอล นัยน์าหวานที่ไม่ปปิสันิ แฟน็่ารี ไม่ว่าะู่ผมหรือู่ยอล พอหันลับมา ร่าบา้าๆ็เล่นโลเอียาม นัยน์าใสที่มอมา ทำให้ผมเินมา ผมเ้าใวามหมายอนัยน์านั้น หลับารแถล่าวทุนไ้อไม้ พร้อมถ่ายรูป
“ฮยอูสิอไม้สวยเนอะ...”เสียหวานทีู่อไม้ ผมไม่ไ้พูอะไร พอถ่ายภาพรวมมือบาที่โอบไหล่ผมให้แนบิมาึ้น ใล้ันมาึ้น หยอล้อใล้ิ ผมเินและมีวามสุไปพร้อมๆัน บาทีผมอาะหลรั ร่าบาๆและนิสับอเ็นนี้......านอนเริ่มึ้น พวเราเ็มที่ับารร้อเพล เพื่อให้สมับารรออยมาหลายปี แ่พอถึเพล cover girl ับ Julia อูฮยอนเ้ามาใล้ิผมมา เ้ามาสบา ร้อใล้ ผม็เล่นไปับเา แฟน่าส่เสียรีสนั่นฮอล น้อๆ่าพาันมอและเมิน มันเป็นแบบนี้ในทุรั้ที่ึ้นอน ทั้ๆที่อน้อมไม่มีแท้ๆ และอนทั้ 2 วัน็บลไป้วยี ทุน่าปลื้มใับานรั้นี้ แฟนๆ่ามีวามสุ อูฮยอนเอร์วิเ็มที่ ผมมอร่าบาพร้อมยิ้ม มอยัไ เ็นนี้ยัน่ารัเสมอ ผมยิ้มให้ับัวเอ ในใเบิบาน ผมมีวามสุริๆ ถ้าผมรับวามรู้สึอเ็นนี้ มันะเิอะไรึ้นไหม..
“มยอู”
“ยอล....”ผมมอร่าบาที่มีใรอีนเาะเี่ยวอยู่ รนั้น้อเป็นอผม แผ่นหลับานั้นริๆแล้ว้อเป็นอผม ในวันนี้มันไม่ใ่อผมอีแล้ว ั้แ่เมื่อไหร่นะ ที่ผมห่าาหลับานั้น ปารีสหรอ....อยูฮยอเอาหลัอยอลไปั้แ่อนนั้น อนปารีส ยอลที่ลาผมออมา ไม่ว่าะเหุผลอะไร ร่าบานั้นเินนำผมไป ไม่ไ้ลับมามอผมเหมือนทุรั้ ยอลนเ่าไ้หายไป ผม้อทำยัไ ร่าบานั้นไปรู้อะไรมา ทั้ๆที่ผมพยายามมาเลยนะที่ะไม่แสออมาเินไป หรือใรมอออ เอาริๆ ทุนน่าะมอออ ผมไม่สามารถเ็บวามรู้สึนี้ไว้ไ้เลย ทุรั้ที่สบนัยน์านั้น ผมมัะหลุวามรู้สึทุสิ่ทุอย่าออมา หลัที่เาะเี่ยวไว้ ไม่ปล่อย เพราะไม่อยาให้ใร่อใรมาเาะแะ ยิ่ยอลน่ารั้วย ใรๆ็เ้ามาใล้ เ้ามาพูุย เห็นแล้วน่าหมั่นใส นอัวเอ็มีแท้ๆยัะมายุ่อาวบ้านอี ผมเนียละ เ้าไปึร่านั้นออมา เ็ประถมอย่ายอล ไม่มีทารู้ทันพวนั้นแน่ นที่เห็นอะไรเป็นเรื่อเล่นๆุยสนุไปวันๆอย่านั้น...แ่ับนนี้ ผมไม่สามารถทำไรไ้ นที่ไ้ำแหน่ลีเอร์ นทีู่แลว ผมะเอาอำนาไหนไปสู้เาไ้....
“ทำไมทำแบบนี้ เิอะไรระหว่าเรา...”ผมพึมพำ ้อเม่ไปทาร่าบาที่มีมีนอหลัอย่าใล้ิ
“หลันั้น ้อลับมาเป็นอผม ผมเท่านั้นที่ะ้อไ้โอบอ ไม่ใ่นาย ิม อยู”ผมรู้สึอยา่อยใรสัน อยาระบายริๆ สุท้ายผมทำไรไม่ไ้เลย ไ้แ่เินามพวเาไป....
“อยอล...ถ้ามันยัเป็นแบบนี้ ันะทำให้นายรับรู้วามรู้สึอัน ันไม่ยอมปล่อยนายไปแน่”ผมำมือแน่น ยิ่เินาม ยิ่มอหลันั้นที่มีอีน้อนทับ ยิ่โมโห เินไประาหลันั้นออมา ผมะโนอะไรไหม
“ยอล....ทำไม”ผมเ้าไปึมือบาระหว่าที่รอึ้นเรื่อ ใบหน้าสสัยเห็นไ้ั นายไม่เอะใอะไรเลยริๆหรอ?
“อะไร แอล ทำไม ไรอะ พู”น้ำเสียสสัยย้อนถาม ผมมวิ้ว
“ทำไมนายให้อยูฮยอเาะหลัแบบนั้น”
“็เห็นอยู่นิ ว่าอยูฮยอแทบะหลับาเินอยู่แล้ว ถ้าหน้าทิ่มทำไละ อนมิวายล้มเลยหรอ นายิมานะ”น้ำเสียำ นายไม่ิมาเลยนะ ที่รนั้นมันเป็นอผมนะ
“เียวนี้นายอยู่ับอยูฮยอมาเินไปนะ มีอะไรบอมาเียวนี้เลย นายปิบัันใ่ไหม บอมา”ผมัฟันพู นรหน้านิ่ไป แสว่ามัน้อมีอะไรแน่เลย
“แอล....ันมีอะไรมัน็เรื่ออัน นายะทำไม ัน้อบอนายทุอย่าเลยรึไ!!!”ร่าสูึ้นเสีย ผมไม่ลัว ผมไม่ใ่รู้ันายแ่ 1-2 เือนนะ ันรู้ันายมา 5 ปี ันรันายมา 5 ปีแล้ว นิสัยนายันรู้ัหม ถ้านายึ้นเสียแบบนี้ แปลว่านายำลัโหอะไร นายมีเรื่อที่ผมะรู้ไม่ไ้เลยรึไ
“ั้แ่เมื่อไหร่...ั้แ่เมื่อไหร่ที่นายมีวามลับับัน ลอมานายเยมีวามลับับันหรอ ที่ปารีส นายับอยูฮยอ ไปทำไร ่อนที่ะลาันไปื้ออ นายุยไรับฮยอ?!!”ผมเ้าใล้ ึอเสื้อให้้มมาในระับเียวัน
“พอเถอะ แอล ปล่อย นอื่นมอหมแล้ว”มือบาปัมือผมออ แล้วเินาไป ผมมอร่านั้นเินไปนั่ับอยูฮยอ นายเลือที่ะเินาผมไปหาเา นายเห็นไหมสายานี้ มอนาย้วยวามเ็บปวแ่ไหน ใวนี้เ็บปวมาแ่ไหน....หรือริๆแล้วนายไม่รู้อะไรเลยว่าลอมาผมิอะไร นายไม่รู้สึอะไรับผมเลย ผมบ้าไปนเียวริๆหรอ.....เ็บปวเินะให้ทำไร่ออะไรอีรั้
“อูฮยอน”
“อยูฮยอ....ฮยอ...”ผมเรียนนนั้นเบาๆ เบามา เบานไม่มีใรไ้ยิน เาเินไปแล้ว เาโอบอันไปแล้วเินไปไลแล้ว ผมทำไรไม่ไ้เลย ผมะใ้สิทธิ์อะไรที่เ้าไปวาเาไ้เลย ลอมาเา้อเินมาหาผมสิ มาใล้ๆผม ทั้ๆที่อนที่เมือไทย เรายัรัันีอยู่เลย หรือนั้นผมิไปเอ....
“นามู...นายมาทำไรนะ เ้าไปไ้แล้ว ไม่ลับรึไ”เสียะโนอเาึสิ ระหว่าที่ผมโบมือลาแฟนๆไทย
“ยู...ยูฮยอ รอผม้วย!!!~”ผมเินามหลัหนาไป ั้แ่เ็ฝึ ผมรู้ัับยูั้แ่เ็ฝึ ทั้ๆที่อนแร ผมไม่ิอะไรันเลย มันเิึ้นอนไหน ผมำไม่ไ้แล้ว ว่ามันเิึ้นอนไหน มารู้อีทีือผมรัเาไปแล้ว อยูฮยอ ที่สาวๆ่าหมายปอ ผมอเป็น 1 ในนั้น้วยไ้ไหมนะ
“ยู ที่ปารีส นายไปไหนะยอลหรอ ั้แ่ปารีส นายไปับยอลลอเลย น่าสนุนะ ันไป้วยสิ” ผมเ้าไปโอบอร่าหนาที่ยืนัวแ็ ลั แ่ผมมีวามสุ มีวามสุที่ไ้รันาย นายไม่้อรู้ว่าผมรันายแ่ไหน ไม่้ออบรับวามรู้สึผม็ไ้ แ่อให้ผมไ้รั็พอแล้ว
“ยอลอบอะไรเหมือนับัน เลยุยันรู้เรื่อ ทำไม นายอยาอบไรเหมือนับันรึไ อย่านายนะ ุยะีย์รู้เรื่อมาว่านะ!!”เสียเือๆ ทำเอาผมำ นี้อลผมหรอ 555 มีวามสุั
“อลผมหรอ.....555 ยูน่ารัิๆ”ผมวาหน้าพร้อมยิ้มว้าน่ารัแล้วทำท่าน่ารัใส่ นรหน้าาหน้าบู็หัวเราะึ้นมา มือหนาลูบหัวผมเบาๆ.....ใ่แล้ว มัน้อเป็นแบบนี้สิ ผมับเา้อเป็นแบบนี้สิ แล้วั้แ่เมื่อไหร่ละ ที่เาเินเ้าหาแ่ยอล อะไร็ยอล ทำไร็ับยอล แล้วผมละ นายเอาผมไว้ไหนแล้ว ัวนผมไ้หายไปาีวินายแล้วใ่ไหม ในวันนี้นายเลือที่ะเินไปอยอลนายเลือที่ะให้ยอลนำทา แล้วผมะเ้าไปสู้อะไรไ้ละ
“ิม อยูฮยอ ิม อยู....ผมเ็บเหลือเิน”ผมพึมพำ อนนี้เหมือนมออะไรไม่เห็นอี่อไป เหมือนมีอะไรมาบัา น้ำใสๆ มันเอ่อล้นึ้นมา ร่าายรู้สึล้าไปหม ไม่มีแระเิน ้าวาไม่ออ นัม อูฮยอน นเิมเป็นยัไนะ ทำไมนัม อูฮยอนในวันนี้ ่าูอ่อนแอเหลือเิน
“นามู อิม อยู ้อเป็นยัไรับ ผมเยทำยัไให้นายหันลับมา...”ผมปัน้ำา อนนี้้าวาไม่ไ้หรอ เียวใรๆะรู้ว่าผมอ่อนแอนานี้ ถ้านั่แล้วยัะลุึ้นเินไ้ไหม ผมะอ่อนแอ่อหน้าใรไม่ไ้นะ แฟนๆที่ฟิลิปปินส์ รอพวเาอยู่
“อูฮยอน เป็นอะไร ไหวไหม?”เสียอ่อนโยน อใรบานา้าหลั มือร้อนที่ับแนประอร่าอ่อนแอนี้
“ไม่รับฮยอ ผมไม่เป็นไรรับ แ่นอนน้อยไปหน่อย เลยเหมือนหน้ามื”ผมยิ้มให้ร่าสู ผ นใหม่ “ออุ”
“ปะ เียวประอให้ หน้านายไม่ไหวแล้วนะ” เสียอ่อนโยน ทำให้ผมอยาะร้อไห้ึ้นมาริๆ
“ไม่รับ ผมเินไ้ ฮยอไม่้อห่ว ผมแ็แระาย” ผมยิ้มให้ รอยยิ้ม้อสใส ผมสั่ัวเอลอเวลา ออุฮยอมีสีหน้าัวล รอบนี้ เามาูแลพวเราแ่นเียว ฮยอนอื่นามมาที่หลั เาไม่อยาให้ใรป่วย่อนถึฟิลิปปินส์ มือร้อนบีบแนผมมาึ้นมันแ็แรมาพอที่ะประอให้ผมไม่ล้มอี
“อบุรับ ออุฮยอ” ผมยิ้มให้อีรั้ มือร้อนบีบแรเหมือนให้ำลัใ วันนี้ ผมให้นายนะยู วันนี้เท่านั้น ที่นายะไ้อเาะเี่ยวับยอล....
“ผ ออุ”
ร่าบาที่สั่นสะท้านอย่านั้น เิอะไรับเา ทำไมถึเป็นแบบนี้ ร่าบารอยยิ้มสใสนั้น ใรทำไรเา
“อูฮยอน!!!”ผมใ ทันทีที่ร่าบาแทบะล้ม ผมเ้าประอแน้อใอาารสั่นสะท้านนั้นืออะไร
“อูฮยอน เป็นอะไร ไหวไหม?!!” ผมันร่าบาไว้ แระเินยัไม่มีเลยหรอเนีย หน้าเศร้าหมอหมายวามว่าไ ั้แ่เมื่อเ้าแล้วนะ ที่นัม อูฮยอนเป็นแบบนี้
“ไม่รับฮยอ ผมไม่เป็นไรรับ แ่นอนน้อย...”เสียใสอบพร้อมส่ยิ้มสใสให้ ผมไม่ไ้ฟั้วย้ำ รีบบีบแนบาันให้ั้หลัไ้ นัม อูฮยอนที่สใส ยิ้มเ่ หายไปไหนนะ ั้แ่อนปารีส นัม อูฮยอนนนี้มีแ่รอยยิ้มที่สร้าึ้นมา มันถูสร้าไ้แนบเนียนมาริๆ เ็น้อยที่เยเอเมื่ออนนั้นมัน่อยๆหายไป....
“นี้ือ ผ นใหม่ที่ะมาูแลพวนาย...”เสียแนะนำอ อนันฮยอ ทำให้เ็ๆที่ำลั้อมหยุล ผมมอทุๆนอย่าแปลใ ทั้ๆที่พอรู้อยู่แล้วว่าอายุไล้เลียัน แ่ทำไมรู้สึเหมือนำลั้อูแลเ็ๆ อย่านั้น
“หวัี ผมื่อ ออุ ยินีที่ไ้รู้ันะ”ผมแนะนำัวเอ มันือุเริ่ม้นที่ผมไ้รู้ั นัม อูฮยอน
“โอ้ วันนี้ ฮยอเหนื่อยหน่อยนะรับ เปีย้วย 555” เสียสใสล้อผม รายารวี ไออล ิม อยู ทำผมเปียเลย ีนะที่อู ให้ยืมเสื้อ ผมยี้หัวทอๆอนรหน้าอย่าหมั่นใส
“เพราะอยูนั้นละ ทำผมเปียเลย”ผมบ่นโน้นบ่นนี้ แ่เ็น้อย้าๆ ยัเล่นเป็นเพื่อนผม ระหว่ารอนอื่นๆออมา นัม อูฮยอน ผมรู้านอื่นๆไม่น้อย ว่าเ็นนี้มีนที่แอบอบแล้ว และไม่ใ่ใร อยูนั้นเอ อบ้าเียว อยู่บนวามรัที่้อหลบ่อนไว้ น่าสสารัเนอะ นายเ็บปวบ้าไหมนะ แอบรัเามาั้หลายปี ไม่มีเลยหรอที่นๆนั้นะรับรู้ถึวามรู้สึอนาย ผมมอนรหน้า ที่ยัยิ้มและพูุยสนุไปเรื่อย
“ฮยอ....ผมเหนื่อยรับ...”ำพูแรที่เ็นนี้พูพร้อมน้ำา ทะเลาะับอยูเรื่อสีผม อาารปวท้อโรลำไส มีใรน่าสสารว่านนี้อีไหมนะ เ็นนี้แร์อยูริๆ และไม่มีใรสามารถเปลี่ยนแปลสิ่นี้ไปไ้
“อูฮยอน....นายะรู้ไหมว่ามีใรอีนมอนายารนี้...”ผมพึมพำพร้อมมอร่าน้อยที่มีท่าทีเ็บปว ใน่วที่ทะเลาะับอยู ผมทำไรไม่ไ้เลย ผมไม่สามารถเ้าไป่วยไรเ็นนี้ไ้เลย เวลาเท่านั้นที่ะ่วยเ็นนี้ไ้
“ฮยอ....ผมีับยูแล้วนะรับ ีใมาเลยยยยย”เสียสใสปลุผมึ้นมา ใ่ผมเห็นแล้ว าที่่าน่าแอบมอันและัน วันนี้พวเาไ้ืนีัน ผมเห็นและยินีับพวเา
“ีใ้วย ีแล้ว นายึมมาหลายวันแล้ว สมวรที่รอยยิ้มอนายลับมา” ผมลูบหัวทอๆนั้น ยิ้มให้ไ้ อย่าถามมานะ เียวผมเนียละะเสียน้ำาเอ....
“อบุรับ ออุฮยอ” เสียสใส ที่ถูสร้าึ้น บอผมที่ประอร่าไร้แรนั้นเิน่อไป...ไม่เป็นไรนะนัม อูฮยอน ผมรันายในแบบอผมเอ นายไม่ำเป็น้อรู้ว่าผมรู้สึยัไ แ่อย่าร้อไห้็พอ....
.
.
.
.
.
เพียเเ่เห็นรูป มัน็บัับให้้อทำับพวนายเเบบนี้ อโทษนะ ที่รั 5555 = / =
ผลงานอื่นๆ ของ คาคาโอะ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ คาคาโอะ
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น